Του κ. Παναγιώτη Γεωργίου Κούβαρη
Η 5η Ιουνίου καθιερώθηκε ως Ημέρα Γιορτής και Μνήμης για το Περιβάλλον από τα Ηνωμένα Έθνη. Κάθε χρόνο υπάρχει ένα διαφορετικό θέμα, ώστε να θίγεται ένα φλέγον ζήτημα. Ο φετινός εορτασμός έχει ως θέμα «Δάση : Η Φύση στην Υπηρεσία μας». Στα πλαίσια αυτού του εορτασμού έχουν διοργανωθεί ποικίλες δραστηριότητες από διάφορους φορείς και οργανισμούς για όλες τις προτιμήσεις.
Προβληματισμός για την καταστροφή του οίκου του Θεού !
Ένα σύμπτωμα της εποχής μας είναι να αγνοούμε το φυσικό περιβάλλον, να υποτιμάμε και να περιφρονούμε την αξία του, να θεωρούμε, ότι είναι όχι φιλικό προς εμάς, ότι έχει δημιουργηθεί μόνο για να εξυπηρετεί τη βούλησή μας. Με την επικρατούσα λογική είναι επόμενο, σε όλα τα επίπεδα της ζωής στον Πλανήτη μας να υπάρχει ανησυχητική επιβάρυνση του περιβάλλοντος και αύξηση της σκληρότητας και της βαρβαρότητας στη ζωή μας. Τα μεγάλα και τα μικρά δάση καίγονται, οι θάλασσες ρυπαίνονται, ο αέρας μολύνεται, η ξηρά αλλοιώνεται από τεράστια έργα που εξυπηρετούν την οικονομική ανάπτυξη, οι πόλεις τσιμεντοποιούνται, η ύπαιθρος ερημώνεται, το πόσιμο νερό μειώνεται.
Πού οδηγείται η κοινωνία σήμερα, αποτελεί το μεγάλο ερωτηματικό, το οποίο πρέπει να απαντηθεί από τον ίδιο τον άνθρωπο, γιατί η Εκκλησία διακηρύσσει «ζήσε την σωματική σου ζωή σύμφωνα με τους κανόνες και δεν έχεις τίποτε να φοβηθείς»· μάλιστα δίνει και τα μέσα, όπως θα δούμε στην προς Ρωμαίους επιστολή (Στ΄ 22) «Νυνί δε ελευθερωθέντες από της αμαρτίας, δουλωθέντες δε τω Θεώ, έχετε τον καρπόν υμών εις αγιασμόν, το δε τέλος ζωήν αιώνιον». Το φυσικό περιβάλλον δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο οίκος του Θεού μέσα στον οποίο ο Θεός τοποθέτησε τον άνθρωπο, για να ζήσει και να διαχειρίζεται τα υλικά αγαθά που του προσφέρει. Για να απολαμβάνει ο άνθρωπος αυτά τα αγαθά, πρέπει να ζει μία πνευματική ζωή, που ορίζεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (Στ΄ 53). Το παράδειγμα της ζωής του Θεανθρώπου πρέπει να ακολουθούμε οι άνθρωποι για να μπορούμε να απολαμβάνουμε τα υλικά αγαθά του φυσικού περιβάλλοντος. Αν ζούμε κατά σάρκα, κατά επιθυμία σαρκός, τότε δεν κάνουμε τίποτε άλλο, παρά να ρυπαίνουμε το περιβάλλον, που καταλήγει έτσι σε ένα αυτοκαταστρεφόμενο σύστημα και για εμάς τους ίδιους και για το περιβάλλον !
Πού οδηγείται η κοινωνία σήμερα, αποτελεί το μεγάλο ερωτηματικό, το οποίο πρέπει να απαντηθεί από τον ίδιο τον άνθρωπο, γιατί η Εκκλησία διακηρύσσει «ζήσε την σωματική σου ζωή σύμφωνα με τους κανόνες και δεν έχεις τίποτε να φοβηθείς»· μάλιστα δίνει και τα μέσα, όπως θα δούμε στην προς Ρωμαίους επιστολή (Στ΄ 22) «Νυνί δε ελευθερωθέντες από της αμαρτίας, δουλωθέντες δε τω Θεώ, έχετε τον καρπόν υμών εις αγιασμόν, το δε τέλος ζωήν αιώνιον». Το φυσικό περιβάλλον δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο οίκος του Θεού μέσα στον οποίο ο Θεός τοποθέτησε τον άνθρωπο, για να ζήσει και να διαχειρίζεται τα υλικά αγαθά που του προσφέρει. Για να απολαμβάνει ο άνθρωπος αυτά τα αγαθά, πρέπει να ζει μία πνευματική ζωή, που ορίζεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (Στ΄ 53). Το παράδειγμα της ζωής του Θεανθρώπου πρέπει να ακολουθούμε οι άνθρωποι για να μπορούμε να απολαμβάνουμε τα υλικά αγαθά του φυσικού περιβάλλοντος. Αν ζούμε κατά σάρκα, κατά επιθυμία σαρκός, τότε δεν κάνουμε τίποτε άλλο, παρά να ρυπαίνουμε το περιβάλλον, που καταλήγει έτσι σε ένα αυτοκαταστρεφόμενο σύστημα και για εμάς τους ίδιους και για το περιβάλλον !
